Rozdział 8

Miłość Stwórcy dedykowana ludzkości

System analityczny essenceizm w ramach nauki miłości proponuje, że powstanie wszechświata było następstwem pragnienia miłości istniejącej od zawsze w Osobowości Bytu Pierwoistnego, naszego Stwórcy. Dlatego ma sens wniosek, że stworzył On wszechświat z Samego Siebie. Strona Duchowa Stwórcy, czyli Jego Osobowość, jest źródłem praw i zasad rządzących wszechświatem, a Jego Strona Fizyczna jest źródłem Praenergii. Wśród głównych przymiotów Osobowości Stwórcy, czyli Jego Inteligencji, Woli i Uczuciowości, szczególną uwagę warto zwrócić na Uczuciowość, gdyż to ona powoduje skupienie się tych przymiotów w Jego Sercu. Jest ono Centrum decyzyjnym Bytu Pierwoistnego. To ono jest źródłem Jego głównej siły sprawczej, zwanej Pierwoistną Siłą Miłości. Z tego ustalenia wywodzi się też teza essenceizmu, że Byt Pierwoistny stworzył wszechświat z Samego Siebie. Dokonał tego kierując się Swoją Siłą Miłości. To ona spowodowała, że powstało życie, a potem ludzkość. Ta teza essenceizmu pozwoliła zanegować twierdzenia części naukowców, że wszechświat mógł się stworzyć sam. Mój system zastępuje w ten sposób „naukową” osobliwość oraz sprawczą supersiłę działającą na początku powstającego wszechświata.

Opierając się na swych hipotezach, zarówno nauka jak i teoria Bytu Pierwoistnego rozwijają dalej całość swych badań dotyczących kształtowania się kosmosu. W końcu różnią się one od siebie tylko oceną źródła powstania życia i pojawieniem się ludzi na planecie Ziemia. W systemie essenceizmu powyższy wywód ma na celu wykazać, że kształtowana rzeczywistość dla ludzi miała za sprawą działania Pierwoistnej Siły Miłości zapoczątkować stan dobra na Ziemi. Miało to w swym zasadniczym założeniu doprowadzić do powstania idealnego świata, czyli takiego, w którym miłość i jej działanie byłoby jedyną formą rozwoju ziemskiej cywilizacji. Niestety, jak wiemy, nic takiego nie powstało. Oczywiście Byt Pierwoistny nie poniósł w swych zamierzeniach porażki, gdyż dokończenie swego dzieła powierzył ludziom, aby i oni czuli się twórcami idealnego świata i w ten sposób dorównali swemu Stwórcy. Niestety ludzkość z powodu złych zdarzeń na początku swego powstania, tkwi obecnie w rzeczywistości, która jest poza koncepcją Stwórcy.

W obecnej sytuacji system essenceizm sugeruje, aby stale pamiętać o miłości Stwórcy wobec ludzi. Mój system wykazuje, że jest to jedyna pewna prawdziwa miłość, z którą możemy mieć do czynienia na Ziemi. Jej działanie uzewnętrznia się tym, że możemy odczuć wewnętrzną moc działającą na rzecz naszego rozwoju do doskonałości oraz do pamiętania o czekającej nas wieczności. Biorąc pod uwagę poważne uszkodzenie prawdziwej miłości, którą Stwórca przelał na ludzi, system essenceizm sugeruje, że tej miłości ludzkość musi nauczyć się na nowo. Mój system wyjaśnił, że już na początku historii ludzkości zostaliśmy pozbawieni szansy poznania pełnej wartości miłości małżeńskiej, rodzicielskiej i dziecięcej. Poza tym brak rozwoju wpłynął najbardziej destruktywnie na miłość przyjacielską. Właśnie ten ostatni rodzaj miłości chciał w czasie Swego życia odzyskać Jezus Chrystus. Między innymi za jej odzyskanie oddał własne życie, o czym powinni najbardziej pamiętać chrześcijanie. To na nich spoczywa dziejowa misja odzyskania prawdziwej miłości jako podstawowego dzieła Jezusa Chrystusa. Na tę miłość podświadomie czeka świat.