Rozdział 4

Essenceizm – Zasady

1. Zasada bezczasowości lub wieczności (nieoznaczoności czasowej) – to pierwszy z dwóch fundamentalnych atrybutów sfery poza czasem i przestrzenią.

2. Zasada bezstrukturalności (nieoznaczoności przestrzennej), w której nie ma nic zajmującego jakąkolwiek przestrzeń albo objętość – to drugi fundamentalny atrybut tej sfery.

3. Zasada istnienia Absolutnej Pierwszej Przyczyny wypełniającej sobą sferę poza czasem i przestrzenią oraz będącej źródłem powstania czasoprzestrzeni – tę Pierwszą Przyczynę określiłem jako Byt Pierwoistny istniejący od nieskończoności do nieskończoności.

4. Zasada wszechistnienia praenergii – to nieoznaczoność stanu energii wypełniającej sferę poza czasem i przestrzenią, a równocześnie oznaczoność tej energii pod różnymi postaciami, gdy w stwórczym akcie wypełniła ona czasoprzestrzeń wszechświata.

5. Zasada istnienia bytów w sferze poza czasem i przestrzenią – ten rodzaj istnienia jest koncentracją praenergii uformowanej wokół osobowościowego centrum posiadającego inteligencję, uczuciowość i wolę. Tak należy rozumieć definicję każdego z bytów przebywających w tej sferze. Są one osobnymi istotami wywodzącymi się z Bytu Pierwoistnego, czyli stworzonymi na Jego wzór. Jego Intelekt, Wola i Uczuciowość są źródłem ich osobowości. Pełnym przykładem tej zasady jest osoba duchowa człowieka.

6. Zasada doskonałości – każdy byt zdąża do osiągnięcia doskonałości w oparciu o prawa i zasady pochodzące od Bytu Pierwoistnego, a ponadto każda istota duchowa zdąża do doskonałości w oparciu o swoją inteligencję, wolę i uczuciowość. Wszystko, w co w sposób bezpośredni angażuje się Byt Pierwoistny, staje się doskonałe.

7. Zasada niezbędnego sensu istnienia czasoprzestrzeni – to oznacza, że czasoprzestrzeń jest koniecznym miejscem rozwoju do doskonałości dla osób duchowych ludzi przeznaczonych do wiecznego przebywania w sferze poza czasem i przestrzenią.

8. Zasada wszechobecności (nieoznaczoność lokalizacji istot duchowych w sferze poza czasem i przestrzenią) – to oznacza, że wszelkie byty duchowe przebywające w sferze poza czasem i przestrzenią po osiągnięciu doskonałości są w niej wszechobecne.

9. Zasada komunikacji w sferze poza czasem i przestrzenią – oznacza ona, że porozumiewanie się między bytami tam istniejącymi odbywa się za pomocą intuicyjnego przekazywania treści uczuć lub myśli, choć w pewnych przypadkach może się on dokonywać w formie wizji zaczerpniętych z materialnych struktur wszechświata.

10. Wszelkie pochodzące od Pierwszej Przyczyny prawa i zasady funkcjonowania sfery poza czasem i przestrzenią są określone jako wszechdostępne, niezbędne, absolutne, wieczne i dobre – to znaczy zgodne z pierwotnym założeniem Stwórcy.