Rozdział 3

Wieczność, Doskonałość i Absolutność Boga

Wieczność Bytu Pierwoistnego oznacza Jego nieskończoność od stanu nieokreślonej przeszłości do stanu przyszłości trwającej na zawsze. Z tej definicji wynika, że nie może istnieć coś jeszcze bardziej odwiecznego niż Jego nieskończoność.

Doskonałość Bytu Pierwoistnego oznacza maksymalny stan Jego Osobowości oraz maksymalny stan rzeczywistości uznanej przez Niego za ostatecznie zakończony. Zatem nie może istnieć coś jeszcze bardziej doskonałego niż ustanowiona przez Niego doskonałość. Należy rozumieć to tak, że Jego dzieła, które On uznał za zakończone, nie wymagają poprawy ani modyfikacji, by stały się jeszcze doskonalsze. Ich stan jest dopełniony pod każdym względem, a zatem jest to ich ostateczna forma.

Absolutność Bytu Pierwoistnego oznacza niezależność od jakiegokolwiek innego bytu, warunków czy sytuacji. Jego stan nie jest niczym uwarunkowany, niczemu i nikomu nie podległy oraz całkowicie wolny pod każdym względem. Zatem nie istnieje coś jeszcze bardziej absolutnego niż Jego obecny stan.

Wieczność, Doskonałość i Absolutność są bazowymi przymiotami Boga. W Jego przypadku, jako że jest jedynym znanym nam Bytem Pierwoistnym, mówimy o unikalnych, nieograniczonych i ponadczasowych przymiotach. Oczywiście dotyczy to także wszystkich pozostałych Jego atrybutów, gdyż są powiązane z tymi głównymi.

Zatem to, czego dokona Stwórca, musi być absolutne, niezmienne i prowadzić do doskonałości. Dotyczy to w szczególności pochodzących od Niego praw i zasad. Te, raz ustanowione, stają się prawami natury i nie podlegają zmianie. Są po prostu doskonałe. On nie poprawia i nie udoskonala Samego Siebie. To samo dotyczy Jego dokonań. Dzieło raz uznane przez Niego za doskonałe kończy Jego w nim udział.

Warto również zrozumieć fakt, że jeśli doskonały Bóg akceptuje Swoją obecnością jakiś stan, to automatycznie nadaje mu status doskonałości. Stąd nie może bezpośrednio angażować się w coś lub w kogoś, kto jest jeszcze w trakcie rozwoju. Chodzi oczywiście o nasze ziemskie życie, które podlega stałemu rozwojowi i przemianom czasowym. Dotyczy to zresztą całego wszechświata. Nasza Ziemia podlega ciągłym przemianom towarzyszącym rozwoju ludzkości. Jest przez nas stale przystosowywana do misji utrzymywania przy życiu zamieszkujących ją ludzi. Z tego względu doskonały Stwórca nie może przebywać bezpośrednio z nami. Rozwój jest związany z czasem i przestrzenią, podczas gdy Byt Pierwoistny jest poza nimi. Jeśli czas i przestrzeń stanowią wytwór Bytu Pierwoistnego, to oznacza, że musiały powstać w konkretnym celu. Zgodnie z tezą essenceizmu tym celem w przypadku ludzi powinno być danie nam możliwości, abyśmy sami doszli do doskonałości. Po osiągnięciu tego celu czas i przestrzeń nie będą już potrzebne naszym doskonałym osobom duchowym, gdyż mają one żyć wiecznie w sferze poza czasem i przestrzenią.

A zatem przy takiej koncepcji Stwórcy działanie Boskich praw i zasad powinno doprowadzić ludzi do osiągnięcia doskonałości. Te prawa mogą być też rozumiane jako Prawo Boże lub Słowo Boże. W rzeczywistości odbieramy je jako działanie Opatrzności Bożej. Równocześnie, także zgodnie z koncepcją Stwórcy, pewne inne byty duchowe, ogólnie zwane aniołami, zostały stworzone jako istoty wspierające ludzi w dojściu do doskonałości. Dopiero wtedy, gdy osiągniemy przewidziany dla nas stan, Stwórca może przyjąć do Swojej świadomości pojawienie się przy Nim osób duchowych ludzi mających status Jego synów i córek.

Warto też dodać, że celem Stwórcy jest nieustanny postęp. Pomimo że wiele Jego dzieł wciąż jest w okresie rozwoju, to On, jako doskonały Stwórca, nie wraca więcej do dokonanego i zakończonego etapu rozwoju, aby coś w nim poprawić. Gdyby tak robił, byłby Bogiem niedoskonałym. Tworzy zatem dzieła, które nie wymagają korekty. W innej rzeczywistości niż Boska, na przykład w naszej, czyli tej, którą kreujemy sami, określenie doskonałości jest w pewnym sensie trudniejsze. Zależy ono bowiem od zakresu istnienia i działania tego, którego dotyczy stan doskonałości.

Podsumowując: Pierwoistny po uruchomieniu Swego Prawa sukcesywnie doprowadza wszystko do doskonałości. Jedynym wyjątkiem od tej zasady jest człowiek, który w oparciu o Prawa Boże, czyli Jego Opatrzność, musi sam dojść do doskonałości wzorowanej na przymiotach Jego Osobowości. Tego zadania nie da się ominąć, a Bóg nie zrobi tego za nas.