Rozdział 33

Człowiek w następnym życiu

Essenceizm, aby być uniwersalnym i sprawdzonym pod względem sensowności systemem analitycznym, powinien dokonać analizy tak zwanego życia po życiu.

Chcąc wiedzieć, jak „tam” będzie, trzeba przede wszystkim zrozumieć, że niebo, piekło i w ogóle świat duchowy nie stanowią jakiegoś konkretnego wydzielonego terytorium, jak to jest w przypadku czasoprzestrzeni wszechświata. Essenceizm wykazuje, że jest to otwarta, pozbawiona granic sfera poza czasem i przestrzenią, tworząca nieskończoność. Jedyną rzeczywistością w tej sferze są byty duchowe. Chodzi o ludzi (a właściwie o ich osoby duchowe) oraz aniołów. Świat duchowy jest bowiem sferą życia dla istot duchowych. Jego „zawartość” stanowią tylko one. Poza Bytem Pierwoistnym, ludźmi i aniołami nie ma tam nikogo innego, a na pewno niczego materialnego. Po prostu uczucia, wizje, a także zapamiętana treść ze świata fizycznego tkwią w osobowościach tych, którzy mogli mieć przedtem cokolwiek wspólnego z fizycznym wszechświatem.

W momencie śmierci biologicznej na zawsze porzucamy trójwymiarowy świat oraz liniowy przepływ czasu, a zamiast tego zaczyna otaczać nas sfera istniejąca poza czasem i przestrzenią. To wielki szok dla każdego człowieka, szczególnie takiego, który nigdy nie myślał o tak zwanym życiu pozagrobowym. Wejście do świata duchowego oznacza początek istnienia w całkowicie nowej rzeczywistości, która powinna charakteryzować się pełną wolnością.

A zatem umierasz… Co się wtedy dzieje? Spróbuję to opisać w oparciu nie tylko o idee wypracowane w essenceizmie, ale również o najbardziej wiarygodne świadectwa, zebrane przez różnych badaczy. Poniżej będę wyjaśniał sytuację po śmierci, tak jakbym zwracał się do kogoś, kto czeka na śmierć.

W chwili śmierci otrzymujemy wizje intensywnego światła, z którego wyłania się obraz przestrzeni, coś na kształt tunelu do przejścia. Nasza wyobraźnia została ukształtowana w świecie materialnym. Opisujemy swoje wrażenia językiem znanych nam pojęć. Tymczasem w świecie duchowym nie ma materialnych struktur, ponieważ nie istnieje tam nic fizycznego. Przejście między tymi dwoma światami postrzegamy jako korytarz czy tunel, gdyż takie wyobrażenie podpowiada nam mózg. Widzimy tunel, choć nie istnieje on w rzeczywistości. Nasza osoba duchowa przeżywająca wejście do świata duchowego nie ma oczu, uszu ani innych zmysłów. Nie może więc niczego widzieć, słyszeć ani odczuwać dotykiem. Jednak staramy się jakoś opisywać te zjawiska. Możemy „zobaczyć” świetlistą postać, a wyobraźnia podpowie nam, że to jest anioł. „Słyszymy” głos, choć równie dobrze możemy go sami tworzyć. Ten głos może nawet kazać nam wrócić do życia fizycznego. To się zdarza na przykład w czasie krótkotrwałej śmierci klinicznej, ale pod warunkiem, że nasze ciało może dalej funkcjonować. Jeśli nie ma do niego powrotu, to może się zdarzyć, że po jakimś czasie nasza osoba duchowa „dołączy” do jakiegoś innego człowieka żyjącego aktualnie na Ziemi. Warunkiem jest ten sam poziom duchowy zarówno naszej osoby duchowej, jak ziemskiego partnera. Ten powrót wynika z woli kontynuowania przerwanego życia. Najczęściej dzieje się tak, gdy śmierć ma charakter gwałtowny i niespodziewany, na przykład podczas wypadku samochodowego. Gdy utkniemy w miejscu wypadku, to nie będąc świadomi naszej śmierci, chcemy uwolnić się z nieznanej nam sytuacji. Będziemy się wówczas starać kontynuować fizyczne życie, wpływając negatywnie na dostępnych tam ludzi, gdyż nie jest łatwo znaleźć zsynchronizowanego z nami „ziemskiego” partnera. Najważniejsze jest to, aby zrozumieć, że nastąpił kres naszego życia, co umożliwia rozpoczęcie egzystencji w zupełnie innej rzeczywistości. Zatem w chwili śmierci o wszystkim decyduje nasza aktualna świadomość i wola.

Jeśli wiesz, że już nie żyjesz oraz nie pragniesz wrócić, by kontynuować poprzednie życie, to wówczas wchodzisz w pełni do świata duchowego. Następuje wtedy całkowita zmiana mentalności. Pomagają nam w tym inne osoby duchowe i aniołowie. Chodzi o doprowadzenie swojej osobowości do stanu przewidzianego przez Stwórcę. Nie mam pojęcia, jak długo może to trwać w poszczególnych przypadkach, czyli jaki sąd każdy sobie zgotuje. Tam przecież nie upływa czas. W końcu dochodzi do wyzwolenia się z poprzednich obciążeń, to znaczy w pełni używamy swojej wolnej woli. Wtedy można rozpocząć właściwe życie w świecie poza czasem i przestrzenią.

To życie można ująć w kolejne etapy.

Zaczyna się ono od poznania właściwych zjawisk świata duchowego. Potem uczymy się sposobów kształtowania przyszłości w tym nowym środowisku. W tym okresie bardzo potrzebujemy wsparcia ze strony aniołów i tych, którzy już przeszli duchową edukację. Często są to znane nam osoby, które zmarły przed nami. To są ci, których bardzo kochaliśmy oraz ci, którzy obdarzali nas miłością. Jest to okres stałego poznawania nowych, nieznanych nam sytuacji, gdyż zaczynamy odczuwać jakby wszechobecność w całym świecie duchowym, a co za tym idzie, w całym wszechświecie. Poznajemy zatem nasz nowy dom na wieczność. Taką rzeczywistość wokół nas tworzy nasza wola, wyobraźnia oraz miłość płynącą stale od Stwórcy. Razem stanowi to otoczenie zgodne z naszą unikalną osobowością. Będziemy też mogli zacząć tworzyć nowe stany rzeczywistości z myślą o tych, którzy przyjdą tam po nas i których szczególnie kochaliśmy. Tamten świat, choć jest życiem w jednej wielkiej społeczności ludzkiej, to jednak pozwala na wyodrębnienie się naszej unikalnej osobowości. W ten sposób będziemy sprawiać niepowtarzalną radość innym osobom wokół siebie oraz samemu Bogu.

Cały powyższy wywód służy uświadomieniu, jak bardzo nasza obecna sytuacja, zdominowana przez zło, negatywnie wpływa na nasze przyszłe życie w świecie duchowym. Dlatego warto zdać sobie sprawę, że  wieczna przyszłość każdego człowieka spoczywa w jego rękach. Nie powinno się zatem liczyć na cudowną przemianę naszej osobowości spowodowaną wiarą w takiego czy innego Boga. Podawanie takich wyjaśnień jest jedną z głównych misji essenceizmu.