Rozdział 30

Wieczność jako właściwy stan człowieka

Dzięki essenceizmowi, który przeprowadził szereg analiz i poszukiwań właściwego stanu przynależnego ludzkości, teoria wiecznego istnienia wprowadziła nowe, alternatywne wobec religii zrozumienie Boga jako Bytu Pierwoistnego. Jego cechy, atrybuty oraz przymioty stały się kluczem do zrozumienia zarówno przynależnej nam pierwotnie rzeczywistości, jak i tej, którą mamy obecnie. Najważniejsze dla nas jest to, że jako Stwórca, wyłonił ze Swej Wiecznej Osobowości nasze osobowości, które essenceizm określił jako wieczne osoby duchowe. Dzięki takiemu wynikowi analiz essenceizmu teoria wiecznego istnienia mogła ustalić, że wieczność jest udziałem każdego człowieka. Można zatem dodać w trochę swobodnej wypowiedzi, że szukanie wieczności i doskonałości jest najbardziej opłacalnym zajęciem, jakie człowiek może mieć.

Teoria wiecznego istnienia, która powstała z ustaleń essenceizmu stara się jak najprościej wyjaśnić, co to znaczy, że jesteśmy wieczni. Możemy zacząć od faktu, że Byt Pierwoistny daje każdemu z nas przy urodzeniu osobę duchową. Jest ona wieczna, gdyż stanowi cząstkę Osobowości Stwórcy. Do powyższych ustaleń doszedłem, porównując „model” człowieka ze stanami istniejącymi już w przyrodzie, czyli ze zbadanymi od dawna zjawiskami. Są one wystarczająco prawdziwe, by stanowić „model” dla mojej teorii. Z tego względu mogłem wprowadzić „model” Bytu Pierwoistnego dla określenia osoby duchowej ludzi. W rozumieniu teorii w życiu ziemskim jest ona jakby przedsionkiem stanu poza czasem i przestrzenią. Tak jak Byt Pierwoistny jest sednem stanu poza czasem i przestrzenią, tak również osoba duchowa powinna być sednem naszego życia fizycznego oraz utożsamiać się z cała naszą osobowością. To stanowi sens naszego istnienia.

Gdy matka rodzi dziecko, które przedtem żyło w jej łonie, to dla noworodka jest to początek istnienia w zupełnie nowym stanie. Można nawet powiedzieć, że w łonie matki dziecko było w innym świecie. Dla niego w chwili narodzenia powstaje nowa przestrzeń oraz zaczyna się liczyć nowy czas. Dużo trudniej jest zauważyć, że ten moment jest zaistnieniem wieczności w noworodku w postaci osoby duchowej wyłonionej z Bytu Pierwoistnego. Tak rozpoczyna swe istnienie każdy człowiek. Zostaje w ten sposób wprowadzony do powstałej dla niego czasoprzestrzeni. Prowadzi odtąd niezależne życie, kształtując swoją doskonałość.

Takim modelem posługuje się system essenceizm, aby wyjaśnić początek nowej, wiecznej rzeczywistości dla każdego człowieka.  W swych analizach prezentuję ten model, aby nie tylko opisać początek czasoprzestrzeni, ale także dla zrozumienia pojawienia się ludzi w jej rzeczywistości. Modelu narodzin dziecka z łona matki używam także dla zrozumienia, że Byt Pierwoistny stworzył wszechświat z samego Siebie. Dzięki temu można powiedzieć, że „urodził” On wszechświat ze „Swego Łona” jako właściwą przestrzeń dla ludzkości.

Prezentując Byt Pierwoistny, moja teoria wykazuje, że Jego Rzeczywistość jest przeniknięta wiecznością. W takim razie Byt Pierwoistny jest ostoją wieczności, czyli gwarancją pewności, że wszyscy bez wyjątku będziemy kiedyś żyli wiecznie w Jego Rzeczywistości. Z tego wynika, że życie każdego człowieka od chwili narodzenia jest drogą do wieczności. Prowadzi to do twierdzenia, że nikt, a szczególnie żadna religia, nie ma prawa stawiania nam warunków, abyśmy mogli ją osiągnąć. Wieczność dla wszystkich ludzi jest bowiem bezwarunkowym darem od Stwórcy, który przekazał nam, abyśmy na zawsze mogli być z Nim. Zatem warto pamiętać, że początek życia każdego człowieka jest początkiem jego wieczności. Warto też mieć na uwadze, że życie fizyczne nie jest czekaniem na śmierć, ale realizowaniem wieczności. Wyjaśniając to jeszcze dokładniej, warto wiedzieć, że od momentu narodzenia mamy cel życia w postaci rozwoju naszej osoby duchowej, którą powinniśmy doprowadzić do wieczności i doskonałości. Zatem za naszą wieczność jest odpowiedzialny Stwórca, ale doskonałość osobista jest już naszą odpowiedzialnością.

Reasumując, według mojego systemu ludzkie życie bez wieczności nie ma sensu. Oznacza to, że człowiek jest osobną kategorią bytu, niebędącą zwierzęciem. Mój system uważa, że człowiek ze swoją wiecznością ma na zawsze towarzyszyć równie wiecznemu Bytowi Pierwoistnemu we wspólnym „domu”, zwanym sferą poza czasem i przestrzenią, a popularnie światem duchowym. Warto więc stale pamiętać, że Stwórca w ramach odpowiedzialności dał każdemu z nas część Samego Siebie w postaci naszej wiecznej osoby. My mamy ją doprowadzić do doskonałości, gdyż nie jesteśmy zwierzętami, ani aniołami, ani też żadnymi innymi Jego „wytworami”. Byt Pierwoistny, dając nam wszystkie niezbędne warunki istnienia, chciał skłonić nas, abyśmy od początku życia mieli wiedzę, w jaki sposób mamy osiągać doskonałość. Dlatego przygotował koncepcję wszechświata, która jest dostosowana do tego zadania. Wszystko zatem jest przygotowane w celu samodzielnego osiągnięcia przez nas doskonałości, aby mieć udział w Jego wieczności.