Rozdział 8

Definicje i opis pojęć w teorii wiecznego istnienia

Sfera poza czasem i przestrzenią
to stan niczym nieograniczony, ani czasem, ani przestrzenią. Stanowi on wszystko poza sferą wszechświata, czyli wszystko, co jest w stanie pojąć nasza wyobraźnia. Według teorii wiecznego istnienia wszechświat pojawił się w wyniku gwałtownego zdarzenia jakby wewnątrz stanu poza czasem i przestrzenią. Obrazowo można powiedzieć, że wszechświat nadal tkwi wewnątrz stanu poza czasem i przestrzenią. Ten wieczny stan jest jedyną „przestrzenią”, w której możliwe jest istnienie Bytu Pierwoistnego. Według teorii wiecznego istnienia wypełnia On ją całkowicie. Można powiedzieć, że utożsamia się z nią. Stąd powstało twierdzenie teorii wiecznego istnienia, że wszechświat powstał z Bytu Pierwoistnego. Zarówno istnienie stanu poza czasem i przestrzenią, jak i Bytu Pierwoistnego są głównymi pojęciami, z których wywodzą się wszelkie ustalenia tworzące teorię wiecznego istnienia. W pojęciu teologicznym sferę poza czasem i przestrzenią można nazwać światem lub wszechświatem duchowym.
 

„Osobowe” definicje używane w tej teorii.

Byt jest stanem obdarzonym istnieniem.

Istota jest bytem obdarzonym życiem.

Osoba jest wieczną istotą obdarzoną inteligencją, uczuciowością i wolą. Teoria wiecznego istnienia wykazuje, że tym „obdarzającym” jest Byt Pierwoistny, który posiada Źródłową Osobowość. Będąc Obdarzającym, jest „wzorcową osobowością” dla wszystkich innych osób duchowych.

Byt Pierwoistny - Wieczna Źródłowa Osobowość, czyli Istota Pierwoistna nieograniczona czasowo i przestrzennie przenikająca swoją obecnością cały stan poza czasem i przestrzenią. Z Niej bezpośrednio pochodzą wszystkie inne istoty wiecznie, czyli osoby duchowe ludzi oraz aniołowie. Byt Pierwoistny jest też początkowym źródłem powstania bytów istniejących czasowo, zarówno tych żywych jak i martwych. W pojęciu naukowym jest Stwórcą wszechświata, czyli Pierwszą Przyczyną wszechrzeczy, inaczej Początkiem i  Poruszycielem czasoprzestrzeni wszechświata.

Akt stworzeniato proces, w którym z energii tworzy się materia. Oznacza to łączenie się Strony Fizycznej Stwórcy (Energia Pierwszej Przyczyny) ze Stroną Duchową, czyli Osobowością Stwórcy, z której wywodzi się całość praw kształtujących wszechświat.

Osobowość Bytu Pierwoistnego jest Stroną Wewnętrzną Bytu Pierwoistnego wypełniającą razem z Jego Stroną Zewnętrzną (Energią Pierwszej Przyczyny) stan poza czasem i przestrzenią. Przymiotami Osobowości Bytu Pierwoistnego są: Wola, Inteligencja oraz Uczuciowość ześrodkowane w Jego Sercu.  Te przymioty tworzą sąd egzystencjalny, według którego Osobowość Bytu Pierwoistnego jest Jego właściwym wiecznym stanem, tak jak osoba duchowa człowieka jest właściwym wiecznym stanem człowieka.

Energia Pierwszej Przyczyny – jest to niewyczerpalna pierwoistna energia, z której wszystko powstało. Wypełnia ona zarówno stan poza czasem i przestrzenią (jako praenergia), jak i czasoprzestrzeń wszechświata, w którym tworzy różne formy energii i materii. Jest „tworzywem” lub inaczej „budulcem” wszechrzeczy, czyli wszystkiego, co znajduje się we wszechświecie. Stanowi ona Zewnętrzną Stronę Bytu Pierwoistnego, podobnie jak osoba fizyczna człowieka stanowi ludzką stronę zewnętrzną.

Serce Bytu Pierwoistnego
jest rdzeniem Jego Osobowości. Jest też źródłem Jego Pierwoistnej Siły Miłości. Serce Bytu Pierwoistnego stanowi Centrum, w którym skupiają się Jego Uczuciowość, Intelekt i Wola. Jest Ono jakby „punktem”, od którego się zaczyna wszystko to, czego dokonuje Byt Pierwoistny.

Miłość Bytu Pierwoistnego
to strumień energii mający swoje źródło w Sercu Bytu Pierwoistnego. Dotyczy ona jednego z Jego głównych atrybutów, czyli Uczuciowości. Ukierunkowana Miłość Stwórcy tworzy największą supersiłę we wszechstworzeniu, czyli Pierwoistną Siłę Miłości. Kierunek nadają jej dwa pozostałe główne przymioty Boga, to znaczy Jego Inteligencja i Wola. Według teorii wiecznego istnienia właściwy kierunek Siły Miłości tworzy dobro.

Opatrzność Boża
jest pojęciem wprowadzonym do teologii chrześcijańskiej po to, aby opisać stałą opiekę Boga nad ludźmi. W przeciwieństwie do tej religijnej koncepcji opartej na wierze teoria wiecznego istnienia wykazuje, że jest to w istocie działanie pochodzących od Stwórcy praw, które przy pomocy Pierwoistnej Siły Miłości prowadzą wszystko do stanu doskonałości. Zatem celem Opatrzności jest doprowadzenie ludzi do poziomu dzieci Bożych, aby powstał świat zgodny z koncepcją Bytu Pierwoistnego. Obecnie działa Ona jako drogowskaz wyznaczający zagubionym ludziom prawidłowy kierunek drogi do zbawienia świata. Pobudza Ona także wolę, aby przeciwstawiać się złu.

Istota duchowa – to wieczny byt wywodzący się bezpośrednio od Stwórcy, który obdarzony został w pełni przymiotami Jego Osobowości. W ramach tej kategorii mieści się każda osoba duchowa człowieka oraz aniołowie. (dla uzupełnienia: byt oznacza stan istnienia, a istota to byt obdarzony osobowością).

Człowiek – to byt istniejący wiecznie od momentu swego fizycznego narodzenia. Jest pochodną Bytu Pierwoistnego zrodzoną przez Niego w postaci osoby duchowej, która na okres życia fizycznego potrzebuje osoby fizycznej od swych „ziemskich” rodziców. W pierwszej fazie życia osoba fizyczna i duchowa są zintegrowane. Po zakończeniu okresu przebywania na Ziemi każdy człowiek jako osoba duchowa kontynuuje wieczne życie w świecie duchowym. Istota ludzka jest najwyższą i odrębną od innych formą życia.

Osoba fizyczna człowieka – to nasze ciało fizyczne obdarzone instynktem życia podobnym w pewnym stopniu do instynktu u zwierząt. W teorii wiecznego istnienia ten instynkt został nazwany duszą fizyczną, czyli wewnętrzną naturą kierującą ciałem człowieka.

Osoba duchowa człowieka – jest osobowością wyłonioną z Osobowości Bytu Pierwoistnego. Stanowi ona właściwego wiecznego człowieka. Według teorii wiecznego istnienia jest koncentracją pierwoistnej energii skoncentrowanej wokół osobowościowego centrum, zwanego sercem, a kierowanej przez duszę duchową. Teoria wiecznego istnienia określa duszę duchową jako wewnętrzną naturę kierującą.

Aniołowie – to wieczne istoty duchowe stworzone przez Byt Pierwoistny po to, aby służyły człowiekowi. Mają inteligencję, wolę i uczuciowość, ale nie mają serca dziedziczonego od Stwórcy. Ich osobowość służy do realizacji celów wyznaczonych przez Stwórcę. Zatem anioł jest sługą, a nie dzieckiem Stwórcy. Jest on jakby „uboższą” wersją osoby duchowej człowieka.

Świat duchowy – to nazwa pierwoistnej sfery poza czasem i przestrzenią wraz z przejściowymi sferami duchowymi przeznaczonymi dla niedoskonałych osób duchowych ludzi, którzy zmarli nie osiągnąwszy doskonałości. Świat duchowy przeznaczony jest do wiecznego życia wszelkich istot duchowych. W szczególności zgodnie ze stwórczą koncepcją Stwórcy pierwoistny świat duchowy jest właściwą sferą wiecznego przebywania ludzi.
Jezus Chrystus
Syn Boży, Mesjasz, Zbawiciel, Odkupiciel, Drugi Adam. Te terminy są prezentowane przez teologów chrześcijańskich. Według mojej teorii miał uwolnić świat spod panowania Szatana metodą nauczania, a nie przez krwawą ofiarę. Jezus narodził się jako człowiek niemający żadnego uzależnienia od Szatana, czyli bez upadłej natury. Na Jego narodziny złożył się bowiem „łańcuch rodowodowy” utworzony z bardzo wielu ludzi narodu izraelskiego. Dzięki temu procesowi posiadał On godność Syna Bożego, czyli odrodzonego Adama. To dawało Mu wartość większą od wartości całej upadłej ludzkości. Dlatego mógł reprezentować ludzkość w pojedynku z Szatanem, co w sposób symboliczny zostało opisane w Biblii jako kuszenie na pustyni. Pomimo odrzucenia Go przez ówczesnych władców religijnych i politycznych Izraela mógł ze względu na Swą wartość odkupić spod władzy Szatana osoby duchowe ludzi. Według mojej teorii był człowiekiem, a nawet musiał nim być, aby zbawienie ludzkości miało sens. Przeto przez ludzkość powinien być traktowany jako jedyny Syn Boży. To daje mu prawo do reprezentowania nas wobec Stwórcy, gdyż ludzie pod panowania Szatana nie mają z Ojcem Niebieskim bezpośredniego kontaktu.

Duch Święty – ten prezentowany przez chrześcijan boski byt duchowy ma wyczuwalny charakter żeński, gdyż reprezentuje dobroć, miłość, opiekę i pozostałe cechy matriarchalne. Razem z Jezusem stanowi Obraz Boga zwany przez chrześcijan Trójcą Świętą. Jezus w tej Trójcy reprezentuje Drugiego Adama, a Duch święty Drugą Ewę. Ponieważ Druga Ewa nigdy się nie pojawiła, to pozostała po niej tylko misja stania u boku Syna Bożego. Tę misję mogą pełnić aniołowie oraz osoby duchowe kobiet ze Starego Testamentu, takich jak Sara, Rebeka, Rachel, Tamar i wiele innych.

Zmartwychwstanie – w rozumieniu ogólnym oznacza ono powrót ze stanu śmierci do stanu życia. W odróżnieniu od śmierci fizycznej akt śmierci duchowej jest odwracalny. Teoria wiecznego istnienia wykazuje, że ludzie w świecie pod panowaniem Szatana są w stanie śmierci duchowej i wymagają procesu przejścia od tego stanu do stanu życia, czyli przejścia pod zwierzchnictwo Stwórcy. Właśnie to oznacza zmartwychwstanie. Akt zmartwychwstania można nazwać duchowym narodzeniem się na nowo.

Dobro i zło
Dobro
-
to stan rzeczywistości trwającej zgodnie z  pierwotną koncepcją Bytu Pierwoistnego. Według tego stanu ukształtował człowieka na Swój Obraz i  podobieństwo, aby był osobowością zintegrowaną z Jego Rzeczywistością. Dzięki temu odbieramy dobro jako funkcję i skutek wprowadzenia praw i zasad pochodzących od Stwórcy, czyli Opatrzności Bożej. Dobro jest wprowadzane przez Pierwoistną Siłę Miłości, która stanowi główną siłę sprawczą Stwórcy. Nadany przez nią kierunek działania jest stanem dobra i tworzy właściwy status świata. Zatem moja teoria określa dobro jako warunek trwania właściwej rzeczywistości przeznaczonej do wiecznego istnienia ludzkości. Dokładniej, jest to stan rzeczywistości „wypływający” z Uczciwości, Woli i Intelektu Bytu Pierwoistnego. Jest ono wieczne jak On Sam. Można je też nazwać wprowadzonym w życie Słowem Bożym.

Zło - to jedyny wyjątek od koncepcji wszechrzeczy pochodzącej od Stwórcy. Powstało całkowicie poza Nim i jest Mu nieznane. Zło zostało wprowadzone do naszej rzeczywistości przez opiekuna pierwszych ludzi Archanioła Lucyfera jako nowa jakość już po stworzeniu świata. Nie jest to zwykła jakość czy zjawisko, jakich jest wiele we wszechstworzeniu. To rodzaj antyrzeczywistości, czyli osobliwości powstałej poza Bytem Pierwoistnym. Tę antyrzeczywistość, czyli nasz ogarnięty złem świat, można nazwać piekłem. To jest obecny stan naszego świata.

Podaję podstawowe określenia dobra i zła:
a) w znaczeniu czynności
dobro to działanie i wynik działania zgodny z Prawem Stwórcy o właściwym kierunku miłości, a zło to działanie i jego wynik niezgodny z tym Prawem;   
b) w znaczeniu źródłowym – dobro to stan tworzony przez Pierwoistną Siłę Miłości, a zło to stan tworzony przez siłę władzy powstałą przez odwrócenie kierunku Siły Miłości na przeciwny;
c) w znaczeniu stanu – dobro oznacza Królestwo Niebieskie, czyli świat pod zwierzchnictwem Boga, a zło to piekło, czyli świat pod panowaniem Szatana;
d) w znaczeniu uosobienia – dobro ucieleśnia się w Osobie Bytu Pierwoistnego, a zło w postaci Szatana;
e) w znaczeniu istnienia – dobro jest stanem trwającym wiecznie, a zło, jako niepochodzące od Stwórcy, jest przemijające i zostanie zlikwidowane;
f) w znaczeniu stanu rzeczywistości – dobro jest stanem rzeczywistości, który powinien zawsze istnieć, a zło stanem rzeczywistości, którego nie powinno być.

Szatan, określany jako pierwotne osobowe zło –
to były Archanioł Lucyfer, który przemienił się w istotę o innej osobowości. Nie należy on do Rzeczywistości Stwórcy. Zarówno Lucyfer jak i Szatan to imiona tej samej istoty duchowej, ale o dwóch całkowicie odrębnych osobowościach, tak jakby były to dwie inne osoby duchowe. Jedna, zwana Szatanem, ma tylko naturę upadłą, inaczej mówiąc nową, złą stronę pierwotnie stworzonego Archanioła, a druga, zwana Lucyferem, jakby zastygła w czynnościach życiowych, posiadając dalej czystą, pierwotną naturę. Ta sama sytuacja dotyczy tych aniołów, którzy upadli razem z  nim. Dla Stwórcy istnieje tylko jedna Rzeczywistość i do niej należy Archanioł Lucyfer, a także pozostali archaniołowie i aniołowie. Widać z tego, że poza dziełem Stwórcy powstała inna rzeczywistość, czyli antyrzeczywistość, do której należy Szatan. Stało się to więc na skutek działania Archanioła sprzecznego ze swą misją. Doprowadził on do zmiany kierunku Pierwoistnej Siły Miłości na przeciwny, co utworzyło siłę władzy. Ten proces, którzy przebiegał na początku historii ludzkości, uczynił z Szatana niewłaściwego „boga tego świata”. Tak go nazwał Jezus. Siła władzy wytworzona przez Szatana przez zmianę kierunku siły miłości od Stwórcy na przeciwny pociągnęła za sobą upadek pierwszych ludzi. W ten sposób odziedziczyli od Szatana cechy złej osobowości w postaci upadłej natury. Wobec tego Szatan stał się istotą dominującą nad ludźmi. On i podległe mu demony kształtują naszą rzeczywistość, gdyż przenoszą siłę swej władzy na ludzi. Szatan jest zatem źródłem siły władzy oraz jej centrum i kwintesencją. W wyniku zbawienia Szatan powinien przestać istnieć, a wtedy „ożyje” osobowość Archanioła Lucyfera oraz jego aniołów.

Czasoprzestrzeń wszechświata – to zmieniająca się i rozszerzająca się „zawartość” wszechświata. Według essenceizmu jest ona otoczona wieczną sferą poza czasem i przestrzenią, jakby tkwiąc w niej.

Essenceizm – to nowe pojęcie, używane tylko przeze mnie, oznaczające spójny system analityczny oparty na logice, a przeznaczony do badania osobliwości poza czasem i przestrzenią oraz wszystkiego, co z tego wynika. Głównym impulsem do jego powstania było uświadomienie sobie możliwości istnienia Pierwszej Przyczyny wszechświata w stanie poza czasem i przestrzenią. Umożliwiło to wyjaśnienie wszelkich pojęć essenceizmu, ze szczególnym uwzględnieniem praw działania świata duchowego. Essenceizm ma ściśle określone zasady działania oraz instrumenty badawcze, które zgodnie z kanonami nauki posłużyły do utworzenia teorii wiecznego istnienia.